woensdag 01 september 2010

Tiara (2) weer thuis na val in septic tank

KAMPEN - Tiara is weer thuis. Het tweejarige meisje uit Kampen viel eind juli in een septic tank in Noorwegen. Ze overleefde het ongeval ternauwernood.

Het incident vond plaats tijdens een vakantie met haar familie in het Scandinavische land. Het meisje stapte op een putdeksel, die onmiddellijk kantelde. Daardoor viel Tiara meters diep in een stinkende put. Tussen de acht en tien minuten lag ze in de drab voordat haar vader haar 'voor dood' terugvond. Na een langdurige reanimatie en wekenlange verzorging in een ziekenhuis in Oslo mocht het meisje gisteren weer naar huis. "Geweldig. Ze is heel blij en straalt", berichten haar ouders Marco de Vries en Anita Schoonhoven.

Tiara een dag na het ongeluk in een Noors ziekenhuis

Tiara met haar ouders Marco en Anita in het ziekenhuis in Oslo.

Het meisje en de artsen vechten voor haar leven.

Zoals ze er nu na thuiskomst uitziet.

 

 

Tiara is weg in een oogwenk

 

In minder dan een seconde is Tiara (2) verdwenen. "Geen gil, geen kreet. Helemaal niets. Doodse stilte." Moeder Anita Schoonhoven (43) uit Kampen ziet in haar ooghoeken een kantelend deksel, ze hoort een plons. "En dan ben je ineens je kind kwijt.

 

Ik heb in het gat gekeken, maar ik zag niets. Ik heb op dat moment ook niet de scherpe randen gezien diep in de pijp. Het was diep. Springen? Dat leek me niet verstandig. Dan verdrink ik ook, dacht ik. En ik wist niet waar het heen ging. Misschien stroomde het wel, naar een rivier of zo. Wist ik veel. Dichtbij stonden caravans. Ik ben gaan schreeuwen. Ze keken me aan, ze dachten: dat mens is gek. Er zit een kind in, riep ik in het Engels. Ik zag wel meteen mensen hun telefoon grijpen en gaan bellen. Maar voor mijn gevoel dééd niemand iets. Ik ben naar het begin van de camping gerend. Ik heb daar een tuinslang gepakt en ben teruggerend, wilde demonstreren dat ze iets met een touw moesten doen. De campingbaas was er ook, hij hengelde met een touwtje in de put. Wat wil je nou, dacht ik. Een kind van twee."

 

"Ik was radeloos. Ik dacht aan die vrouw uit de Veenmos in Kampen die bij die brand waar haar kinderen omkwamen op straat was gaan bidden. Het lijkt absurd, bidden op straat. Maar ik ben geknield bij die put. Alleen een wonder kon haar nog redden, alleen God kon haar nog redden. Ze verklaarden die vrouw uit de Veenmos voor gek, ik heb hetzelfde gedaan. Ik weet nog dat ik dat dacht."

 

Echtgenoot Marco de Vries (43): "Anita belde mij. Ik had de telefoon wel gehoord, maar ik was bijna bij de camping. Ik zie haar zo wel, dacht ik. Ze was radeloos toen ik haar zag. Vertelde dat Tiara kwijt was. Kwijt? Hoezo kwijt, dacht ik. Het duurde lang voordat ik het besefte." Anita: "We zijn naar de put gerend. Marco ontdekte een tweede putdeksel." Dat laat zich gemakkelijk optillen. Licht materiaal. De deksels liggen verscholen in het hoge gras. Ze kantelen zonder weerstand als je er op gaat staan: zo moet Tiara zijn verdwenen. Marco schreeuwt in de holle, donkere pijp. Marco: "Anita zei dat Tiara was weggeschoten. Ik dacht: misschien is ze daar. Vroeg me af: kan ik er in? Het is secondenwerk allemaal, dat je je van alles bedenkt. Ik moet er in, zei ik tegen mezelf. Ik had bijna al mijn kleren uit, stond daar in mijn onderbroek."

Ineens is daar die Palestijnse asielzoeker. Een stevig gebouwde man. Hij past niet in de pijp, maar haalt zijn kameraad, Mehaydin, een man uit Iran. Hij is bijzonder klein van gestalte. Anita: "Achteraf vertelden ze dat die Iraanse man een Koerdische verzetsstrijder is geweest. Een moedig man, zei de Palestijn." Marco: "Hij bond een touw om de Iraniër. Een blauw touw. Hij wilde dat hij op zijn kop het gat in ging, maar dat deed hij niet." De voeten van de kleine Iraniër vinden bijna drie meter diep steun op scherpe richels in de pijp. Anita: "De buis was zo smal dat hij niet kon bukken. Hij heeft met zijn voet gevoeld, onze Tiara bleek net onder het wateroppervlak te drijven." Marco: "Hij is met zijn voet onder haar rug gegaan en heeft haar opgetild."

Mehaydin kan haar beetpakken en boven zijn hoofd tillen. Bovengronds neemt Marco zijn dochter van hem aan. Ze heeft dan acht tot tien minuten in het smerige water gelegen. "Je pakt je kind voor dood aan. Ik heb haar mond leeggemaakt en ben begonnen met reanimeren. Haar ogen waren half open. Ik zag een beetje glans in haar ogen. Zolang ik dat zie, is er hoop, dacht ik. Na tien minuten kwam de traumaheli, zij hebben het van me overgenomen. En ze hebben haar nog zeker een half uur gereanimeerd voordat ze haar weg brachten met de helikopter."

 

Verzetsstrijder de held

 

De Iraanse en Palestijnse redders van Tiara zijn asielzoekers die in ruil voor klusjes op het campingterrein mogen wonen. Marco de Vries schreef een brief aan de Noorse immigratiedienst waarin hij over hun heldendaad verhaalt. "Met het verzoek dat dat een positieve bijdrage mag leveren aan het besluit hen asiel te verlenen." De tweejarige Tiara redden is niet Mehaydins eerste huzarenstukje.

 

De Koerdische verzetsstrijder heeft al eerder een kind uit een put gered, hoort Marco later van zijn vrienden. "En hij heeft eens een zwaargewonde vrouw in de eenzame bergen gevonden en haar urenlang met zich meegesleept. Een bijzonder man dus."

De kleine grote held Mehaydin.

Zoon Jorian (15) is er al die tijd bij. Marco: "Hij is heel dapper geweest. We zijn heel trots op hem. Hij verzorgde de communicatie tussen mij en Anita. Hij was handelend bezig. We moesten papieren invullen voor de politie. Hij haalde de papieren uit mijn handen. Dat ging hij doen."  Niemand van de gezinsleden kan mee in de traumaheli, die richting Trondheim vliegt. Vijftig minuten in de helikopter, maar een reis van ruim drie uur in een door de politie geregelde taxi. Een medewerkster van de Noorse slachtofferhulp gaat met hen mee.

 

Het is half acht als Tiara in de septic tank valt, het is half één 's nachts als Marco en Anita in het ziekenhuis van Trondheim weer bij hun dochter zijn. De arts besluit dat ze naar Oslo moet, naar de enige hart-longmachine van het land. De longen van Tiara zijn zo zwaar beschadigd door de inhoud van de septic tank dat ze maar heel weinig zuurstof opnemen. De hart-longmachine moet die taak overnemen. Marco: "De arts vroeg of we de waarheid wilden weten. Natuurlijk. Wees reëel. Daar heb je het meest aan. Hij zei dat er een kleine kans was dat Tiara er ongeschonden van af zou komen, een grote kans dat ze hier gehandicapt uit zou komen. En dat er een grote kans was dat ze het niet zou overleven."

 

Vier uur vroeg in de ochtend wordt Tiara opnieuw in de traumaheli gelegd. De andere gezinsleden kopen op het vliegveld van Trondheim tickets naar Oslo. Half acht in de ochtend - twaalf uur nadat het drama is begonnen - zijn ze weer bij hun dochter in Oslo.

 

De eerste dagen in het ziekenhuis op de 'barneintesivhet' - de kinder intensive care - gaat het zienderogen beter met Tiara. Ze wordt in een sluimertoestand gehouden. De artsen leggen haar in een speciaal pak dat haar lichaam op 33 graden Celsius houdt. Zo krijgen haar hersenen zo veel mogelijk zuurstof.  Het altijd levendige meisje dat van zichzelf 11.5 kilogram weegt, weegt inmiddels bijna vijftien kilo door alle toegediende medicatie. Vijftien infusen heeft ze in haar lichaam. En ze ligt aan de beademing.  Tiara is niet wakker, maar ook niet diep in slaap. Ze reageert op de stem van Marco, Anita en Jorian. Tekenen van hoop waar ze zich allemaal aan vastklampen.

 

Marco en Anita houden het thuisfront via de e-mail op de hoogte. Familie, buren, vrienden, mensen uit hun baptistenkerk in Kampen. Vanuit Nederland stromen de kaartjes richting Oslo. "We kregen zelfs blijken van medeleven van mensen die via-via van ons hadden gehoord. De mails die we naar familie en mensen uit onze kerk stuurden, kwamen weer bij anderen terecht." Op de achtste en negende dag is er ineens een enorme terugval in Tiara's gezondheid. Die boodschap komt aan bij het thuisfront in Nederland. Marco: "Ik kan er nog emotioneel van worden, dat mensen zo achter je staan. Overal en nergens werd voor ons gebeden."

 

Voor die achtste en negende dag reageert Tiara alweer op liedjes, maar het lijkt opvlammende - en dovende - hoop. Anita: "Het ging niet goed met haar, ze was doodziek. Die schimmels en bacteriën van de septic tank waren aan de slag gegaan. Ze had al tig soorten antibiotica gehad, maar steeds niet de goede. Het was frustrerend. Het leek goed te gaan, maar dit was een enorme terugval. Ze zal ons toch niet alsnog ontglippen? De artsen dachten ook: dit gaat mis." Marco: "Pas op dag twintig was ze weer op het niveau van voor dag acht."

 

Dag 21 mag ze van de beademing af. Dat is het moment waarop ze weer zelfstandig moet leren eten, waarop haar ouders met haar kunnen praten. Al die tijd - voor zover dat kon - communiceren via kneepjes in de hand en knikjes, die voor 'ja' of 'nee' staan. Maar Tiara weigert te praten. Dagelijks worden haar longen schoongezogen, soms wel dertig keer per dag. Anita: "Dat vond ze verschrikkelijk. Heel benauwd. Alsof ze elke keer weer verdrinkt. Afschuwelijk. Daarom klemde ze de hele dag door haar kaken op elkaar. Maar voor ons was wel mooi om te zien hoe zich ertegen verzette. Ze zou alles het bed uit schoppen. Thuis zou het niet mogen, dan ben je er blij mee." Wekenlang horen ze de stem van hun dochter niet. Pas als ze terug zijn in Nederland zegt ze wat. "Ik heb het zó koud."

 

Na vier weken Oslo - op dag 28 - mag Tiara per speciaal vliegtuig naar Nederland. Ze landt met haar moeder op het vliegveld in Lelystad. Marco rijdt dan met de caravan terug naar Nederland. Zoon Jorian is twee weken eerder naar Nederland teruggegaan. Donderdagavond 19 augustus ligt Tiara in een bed in het Zwolse ziekenhuis, locatie Sophia. Een week later loopt Marco met zijn dochter op zijn arm door de gangen van Sophia. Ze heeft die dag voor het eerst sinds 23 juli geen infusen meer in haar lichaam. Gisteren kwam ze thuis, ze straalde bij thuiskomst, vertellen Marco en Anita. Evengoed breekt er ook thuis een periode van verder herstel aan, fysiotherapie, herhaaldelijke controles in het ziekenhuis, medisch toezicht.

 

Anita en Marco durven het nog niet echt te geloven. "Maar het lijkt erop, de artsen zeggen het, dat Tiara helemaal zal herstellen. Haar verstandelijke vermogens lijken ongeschonden, lichaam en longen komen er weer helemaal bovenop. Ze zeggen het aarzelend. Bang voor terugval - stel je voor. Angst die herinnert aan dag acht en negen in Oslo.

 

En ja: ze gaan ongetwijfeld - ooit - nog 's terug naar Noorwegen. Het land dat hen op de derde dag van hun vakantie onaangenaam verraste. Ze gaan dan ongetwijfeld langs bij het ziekenhuis in Oslo. Anita: "Het ziekenhuis werd wel de poort naar hel of hemel genoemd. De laatste hoop. Als ze je daar niet konden helpen, konden ze je nergens in Noorwegen helpen." Marco: "We waren daar voor hen een lichtpuntje in de zomer: een patiëntje van hen had het gehaald. De zwaarste gevallen komen daar in dat ziekenhuis, het gaat vaak mis."

 

Anita: "Het afscheid in Oslo was emotioneel. Tranen met tuiten bij het personeel. Een arts die medische dossiers in het Engels vertaalde, voor de zorg in Nederland, en echt wel een zakelijk vrouwtje was, stond te janken. De arts die Tiara van de beademing haalde en zag dat het goed ging, liep stralend over de gangen. Ik durfde het niet, maar ik kon hem wel zoenen. Ik heb hem een stomp gegeven. Toen we afscheid namen, zeiden ze tegen ons: 'Als je weer naar Noorwegen gaat, kom dan langs bij ons'. Ze hebben gevochten voor Tiara."

 

De vraag is of Tiara zich iets herinnert van haar val in de septic tank.

Anita: "Ik weet het niet zeker. Een paar dagen geleden heb ik haar er naar gevraagd.

 

Weet je nog dat we in Noorwegen waren en dat je zo gevallen bent, vroeg ik haar. In het water, zei ze.

 

Waren er ook vissen, vroeg ik Nee, zei ze.

 

Was het schoon water?    Nee.

 

Vies dan?   Ja.

 

Was je bang?    Ja.

 

Daarna ging ze verder met spelen. Een kwartiertje later zei ze ineens; 'Maar Tiara is nu weer uit het water."